ตามบันทึกที่วิลเลี่ยมได้เก็บมา พบว่า ผู้ก่อตั้งโรงเรียนคือ บาทหลวง นิโคสัน ดันบาร์ ซึ่งในขณะนั้นเป็นบาทหลวงประจำการที่โบสถ์ใกล้ๆกับที่ตั้งโรงเรียน เห็นว่าเด็กๆในหมู่บ้านนั้นไม่มีที่เรียน บางคนก็ต้องลงทุนเดินทางไปที่ไกลๆ บาทหลวงท่านเลยรู้สึกเห็นใจ เลยได้ไปขอดำเนินเรื่องจัดตั้งโรงเรียนกับทางอำเภอ ในตอนแรกนั้น มีอุปสรรคที่ว่า ด้วยความที่ ที่เมืองนั้นเต็มไปด้วยคนที่พูดภาษาฝรั่งเศส แน่นอนว่าบาทหลวงก็เช่นกัน ทำให้ตอนที่ไปทำเรื่องนั้น ไม่มีใครในอำเภอฟังออกเลย จนกระทั่งมีชายปริศนาคนหนึ่งเดินเข้ามาช่วย โรงเรียนแห่งนี้เลยได้รับการอนุมัติให้ก่อตั้งได้ บาทหลวงตั้งใจที่จะตามหาตัวเขา แล้วก็ขอบคุณ แต่ว่าก็พาไม่พบ บาทหลวงเลยทำได้เพียงสวดภาวนาให้กับชายคนนนั้นทุกวัน

​

      เมื่อโรงเรียนเริ่มก่อตั้งได้ไม่นาน เหล่าพ่อแม่ของเด็กๆก็มาฝากเด็กๆไว้กับบาทหลวง จากห้ากลายเป็นสิบ จากสิบกลายเป็นร้อยในเวลาไม่นาน และแน่นอนว่า บาทหลวงเป็นคนเดียวที่ดูแลเด็กๆเหล่านี้ ถึงแม้จะมีบาทหลวงท่านอื่นมาช่วยบ้าง แต่ก็ไม่มากนัก เพราะบาทหลวงนิโคสันคือคนเดียวที่พอมีความรู้ต่างๆมากกว่าคนอื่นๆ แต่แล้ว ความโชคดีของบาทหลวงนิโคสันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ชายปริศนาคนเดิมนั้นก็ได้นำคุณครูจากในเมืองที่สามารถพูดภาษาฝรั่งเศสมาช่วยสอน รวมถึงการสอนภาษาอังกฤษให้กับคนในหมู่บ้านด้วย บาทหลวงรู้สึกขอบคุณมาก แต่ชายคนนั้นก็ทำเพียงแค่บอกว่าไม่เป็นไรเขาเต็มใจที่จะช่วย

​

      และเวลาผ่านไปได้เกือบสิบห้าปี ชายปริศนาก็กลับมาพร้อมกับการบูรณะซ่อมแซม และต่อเติมโรงเรียนแห่งนั้น จนสามารถรับนักเรียนได้เพิ่มขึ้น คราวนี้บาทหลวงไม่ปล่อยให้ชายคนนั้นหนีอีก บาทหลวงได้ขอร้องเขาให้มาเป็นครูใหญ่ของโรงเรียนแห่งนี้ แต่ชายคนนั้นก็บอกกับบาทหลวงนิโคสันว่า “ผมไม่เหมาะหรอก...ท่านบาทหลวงนั่นแหละ ที่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้มากกว่าผม..” และตั้งแต่นั้นมา บาทหลวงก็กลายเป็นครูใหญ่อย่างเป็นทางการ และคอยอบรมณ์ สั่งสอนให้เด็กๆทุกคนนั้นเป็นเด็กที่ดี มีคุณธรรมและความรู้ไปพร้อมๆกัน

     และหลังจากนั้นไม่นานนัก บาทหลวงก็เสียจากโรคประจำตัว(ตามประสาคนมีอายุ) บันทึกของบาทหลวงไม่ได้ถูกเขียนต่ออีกตั้งแต่บาทหลวงนิโคสันเสีย วิลเลี่ยมเลยอยากรู้ว่ายังมีบันทึกที่อื่นอีกหรือเปล่า เลยกลับไปที่โรงเรียนแห่งนั้นอีกครั้ง และก็พบกับบันทึกสภาพเก่ากว่าของบาทหลวงเล็กน้อยอยู่ในห้องสมุด มันคือบันทึกอีกส่วนที่บาทหลวงนิโคสันเขียนไว้ วิลเลี่ยมได้นำกลับมา

​

      เนื้อความด้านในกล่าวประมาณว่า หลังจากตั้งโรงเรียนไปได้สัก 10 ปี พวกคนจากอำเภอก็เริ่มเข้ามามีบทบาท ทั้งเรื่องระบบการเรียนการสอน เริ่มมีการยัดเยียดวัฒนธรรมและภาษาเข้ามามากขึ้น รวมถึงการที่มาดึงตัวเด็กๆในหมู่บ้านไปเรียนในเมืองอีกด้วย บาทหลวงรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก แต่ท่านก็ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ เพราะเขาเป็นบาทหลวงที่ขึ้นตรงต่อศาสนจักร จะให้ทำอะไรพลีพลามก็ไม่ได้ บาทลวงเริ่มมีความวิตกกังวลจนไม่เป็นอันสอน และหลังจากนั้นบันทึกก็ขาดตอนไป นั่นทำให้วิลเลี่ยมที่เป็นนายอำเภออยู่เฉยไม่ได้ เขาสั่งให้สถานีนายอำเภอ ค้นแฟ้มการขอก่อตั้งโรงเรียนทุกโรงเรียนทันที เขาไล่ดูทีละโรงเรียนอย่างละเอียด แต่ก็ไม่พบกับแฟ้มของโรงเรียนของบาทหลวงนิโคสัน เขาเลยไปถามกับคนที่เก็บเอกสารว่าทำไมถึงไม่มี และแน่นอนว่าคำตอบที่ได้มาคือ เพราะว่าโรงเรียนแห่งนี้ไม่ได้ต่อสัญญาการจัดตั้ง แฟ้มเลยคืนไปที่โรงเรียน วิลเลี่ยมเลยกลับไปที่โรงเรียนอีกครั้ง และค้นหาแฟ้มนั้น เขาให้คนในหน่วยมาช่วยหา แต่ก็ไม่เจอร่องรอยอะไร เขาอยากรู้มากกว่านี้ ว่าทำไมอำเภอถึงต้องมายุ่งวุ่นวายกับโรงเรียนเล็กๆแห่งนี้ด้วย

​

      ตามบันทึกของคนสนิทวิลเลี่ยม ที่เจอในปัจจุบันกล่าวว่า วิลเลี่ยมนั้นค้นหาความเป็นมาของโรงเรียนแห่งนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับว่าเขาโดนมนตร์สะกดให้ค้นหาบางอย่างแบบไม่สิ้นสุด จนกระทั่งบางคนคิดว่าเขาบ้าไปแล้ว เขาค้นหาอยู่เป็นปีๆ ในขณะที่โครงการของคนไร้บ้านก็ดำเนินไป

​

      ตามบันทึกของวิลเลี่ยมเอง มีบทหนึ่งเขียนไว้ประมาณว่า "ผมจะไม่หยุดหาว่า อะไรที่ทำให้โรงเรียนแห่งนี้ถูกปิด มันต้องไม่ใช่เรื่องที่เด็กๆถูกพวกอำเภอเอาตัวไปเรียนในเมืองอย่างเดียวแน่นอน มันต้องมีบางอย่างน่า บางอย่างที่ตอนนี้ผมก็ไม่สามารถรู้ได้…" และหลังจากบทความนี้ไป ทางพิพิธภัณฑ์ของโรงเรียนที่เก็บรักษาก็ไม่ได้เปิดให้ดู แต่เขาลือกันว่า หลังจากนั้น วิลเลี่ยมก็ไปที่โรงเรียนแห่งนั้นตลอด บางวันไม่กลับมาทำงาน บางวันก็นอนมันที่โรงเรียนนั่นแหละ พอกลับไปก็เหมือนคนที่โดนดูดวิญญาณออกไปอย่างไงอย่างงั้นเลย